Gods wil
Een paar dagen geleden las ik een interessant artikel in het blad Herstel*. Daarin wordt aan de hand van voorbeelden het verschil uitgelegd tussen ‘Thelo en Thelema.’ In het Grieks, de taal van het NT, hebben deze twee woorden uiteenlopende betekenissen, hoewel het onderscheid subtiel genoeg is om belangrijk te zijn.
Ik citeer: ‘Thelema’ beschrijft de algemene wil van God, datgene wat Hij toestaat te gebeuren. Het woord ‘thelo’ beschrijft Gods volmaakte, specifieke wil en verlangen voor ons. Wie nu denkt dat Gods wil voor zijn/haar leven te maken heeft met de omstandigheden waarin hij/zij bevindt, begrijpt het niet helemaal.
Dat het goed gaat in je leven, omdat je Gods wil aan het doen bent, is niet wat hier bedoelt wordt en zoals er in de bijbel over gesproken wordt. Wat ik, als beginnend christen, erop uit maak is dat je uiterlijke omstandigheden ondergeschikt zijn aan Gods specifieke wil voor jou.
Het kan er alle schijn van hebben dat er niets ‘goed gaat’ in je leven. Je bent werkloos, of je huwelijk wankelt, misschien werk je wel dagelijks samen met een baas waarmee je amper door één deur kunt, of je vecht tegen een levensbedreigende ziekte; dit alles kan niet voorkomen dat je ondanks alles en desondanks in Gods volmaakte wil bent.
Ik kan de niet-christenen bijna horen brommen dat vanuit dit gezichtspunt het lijden ‘verheerlijkt’ wordt. Toch wil ik hier vanuit mijn eigen ervaringen graag iets aan toe voegen. Tien jaar geleden zou ik net zo gereageerd hebben. Tegelijkertijd heb ik ook de ándere kant leren kennen. Met ándere kant’ bedoel ik dat toen ik mij nog op het alternatieve pad bevond mij net zo vaak voorgehouden werd dat de uiterlijke omstandigheden van mijn leven, het resultaat zijn van deze gebroken wereld. Maar… dat het uiteindelijk niet de ultieme waarheid over mij is. Het grote verschil met vroeger is dat ik dit inzicht ‘op eigen houtje’ moest zien te verstouwen. Hoe kon ik mijn ‘waarheid’ vinden zónder God? Mij lukte het niet meer. Zelfrealisatie was een doe-het-zelf werkwoord. Ik kan slechts voor mezelf spreken en vanuit mijn eigen beleving, maar dat ‘doe-het-zelven’ was een behoorlijk eenzaam proces! Ik besef en voel nu dat ik slechts de omstandigheden van mijn leven kan dragen, omdat God mij ‘draagt’ en mij hierin steunt. God is mijn zelfrealisatie óf -anders gezegd- Hij realiseert mij. Ik ben het niet die groeit; het is Gods wil voor mij dat ik groei.
In mijn omgeving zijn mensen die drie à vier keer per jaar op vakantie gaan en een jaarsalaris binnen brengen waarover ik 5 jaar moet doen wil ik het bereiken. Het gras lijkt altijd groener bij de buurman. Weet ik wat er zich achter de gesloten deuren afspeelt van mensen die ik soms kan benijden omdat zij met een partner zijn?
Misschien ben ik een simpele ziel, maar ik denk dat het Gods specifieke wil voor mij is dat ik gelukkig ben, ondanks mijn omstandigheden. Wanneer ik in mijn vrijwilligersbaan positieve dingen voor cliënten voor elkaar krijg wier omstandigheden schrijnend zijn, dan ‘dien’ ik Hem. Dat maakt me écht geen beter mens of christen, maar het geeft me wel een heel gelukkig en voldaan gevoel om een instrument te zijn voor Hem. Wanneer ik op een zomerse ochtend op mijn fietsje door het Veluwse land rijd en langs plekjes kom die ik al zeven jaar ken, maar die op zo’n ochtend als fris en nieuw geschilderd lijken, dan voel ik dankbaarheid. Dat het voelt alsof ik even op vakantie ben, is toch al een wonder?!
Och ja, ik weet het. In het alternatieve circuit zou dit uitgelegd worden als ‘genieten van het ‘Nu-moment.’
Hoe we het ook willen noemen, het heeft met overgave te maken. Voor een niet-christen is het de overgave aan het Nu; voor mij is het nu overgave aan Hem, die mij leidt en stuurt. Ik hoef het niet allemaal meer alleen te doen; gelukkig niet!
* Bron: artikel in het april/mei nummer van ‘Herstel’Hier klikken om te bewerken.
Een paar dagen geleden las ik een interessant artikel in het blad Herstel*. Daarin wordt aan de hand van voorbeelden het verschil uitgelegd tussen ‘Thelo en Thelema.’ In het Grieks, de taal van het NT, hebben deze twee woorden uiteenlopende betekenissen, hoewel het onderscheid subtiel genoeg is om belangrijk te zijn.
Ik citeer: ‘Thelema’ beschrijft de algemene wil van God, datgene wat Hij toestaat te gebeuren. Het woord ‘thelo’ beschrijft Gods volmaakte, specifieke wil en verlangen voor ons. Wie nu denkt dat Gods wil voor zijn/haar leven te maken heeft met de omstandigheden waarin hij/zij bevindt, begrijpt het niet helemaal.
Dat het goed gaat in je leven, omdat je Gods wil aan het doen bent, is niet wat hier bedoelt wordt en zoals er in de bijbel over gesproken wordt. Wat ik, als beginnend christen, erop uit maak is dat je uiterlijke omstandigheden ondergeschikt zijn aan Gods specifieke wil voor jou.
Het kan er alle schijn van hebben dat er niets ‘goed gaat’ in je leven. Je bent werkloos, of je huwelijk wankelt, misschien werk je wel dagelijks samen met een baas waarmee je amper door één deur kunt, of je vecht tegen een levensbedreigende ziekte; dit alles kan niet voorkomen dat je ondanks alles en desondanks in Gods volmaakte wil bent.
Ik kan de niet-christenen bijna horen brommen dat vanuit dit gezichtspunt het lijden ‘verheerlijkt’ wordt. Toch wil ik hier vanuit mijn eigen ervaringen graag iets aan toe voegen. Tien jaar geleden zou ik net zo gereageerd hebben. Tegelijkertijd heb ik ook de ándere kant leren kennen. Met ándere kant’ bedoel ik dat toen ik mij nog op het alternatieve pad bevond mij net zo vaak voorgehouden werd dat de uiterlijke omstandigheden van mijn leven, het resultaat zijn van deze gebroken wereld. Maar… dat het uiteindelijk niet de ultieme waarheid over mij is. Het grote verschil met vroeger is dat ik dit inzicht ‘op eigen houtje’ moest zien te verstouwen. Hoe kon ik mijn ‘waarheid’ vinden zónder God? Mij lukte het niet meer. Zelfrealisatie was een doe-het-zelf werkwoord. Ik kan slechts voor mezelf spreken en vanuit mijn eigen beleving, maar dat ‘doe-het-zelven’ was een behoorlijk eenzaam proces! Ik besef en voel nu dat ik slechts de omstandigheden van mijn leven kan dragen, omdat God mij ‘draagt’ en mij hierin steunt. God is mijn zelfrealisatie óf -anders gezegd- Hij realiseert mij. Ik ben het niet die groeit; het is Gods wil voor mij dat ik groei.
In mijn omgeving zijn mensen die drie à vier keer per jaar op vakantie gaan en een jaarsalaris binnen brengen waarover ik 5 jaar moet doen wil ik het bereiken. Het gras lijkt altijd groener bij de buurman. Weet ik wat er zich achter de gesloten deuren afspeelt van mensen die ik soms kan benijden omdat zij met een partner zijn?
Misschien ben ik een simpele ziel, maar ik denk dat het Gods specifieke wil voor mij is dat ik gelukkig ben, ondanks mijn omstandigheden. Wanneer ik in mijn vrijwilligersbaan positieve dingen voor cliënten voor elkaar krijg wier omstandigheden schrijnend zijn, dan ‘dien’ ik Hem. Dat maakt me écht geen beter mens of christen, maar het geeft me wel een heel gelukkig en voldaan gevoel om een instrument te zijn voor Hem. Wanneer ik op een zomerse ochtend op mijn fietsje door het Veluwse land rijd en langs plekjes kom die ik al zeven jaar ken, maar die op zo’n ochtend als fris en nieuw geschilderd lijken, dan voel ik dankbaarheid. Dat het voelt alsof ik even op vakantie ben, is toch al een wonder?!
Och ja, ik weet het. In het alternatieve circuit zou dit uitgelegd worden als ‘genieten van het ‘Nu-moment.’
Hoe we het ook willen noemen, het heeft met overgave te maken. Voor een niet-christen is het de overgave aan het Nu; voor mij is het nu overgave aan Hem, die mij leidt en stuurt. Ik hoef het niet allemaal meer alleen te doen; gelukkig niet!
* Bron: artikel in het april/mei nummer van ‘Herstel’Hier klikken om te bewerken.